Over aandacht geven aan dat wat we vergeten waren.
Als jong kind kreeg ik een stukje tuin in de tuin van mijn vader toegewezen dat ik zelf mocht inrichten. Ik plantte er radijsjes en sla en vergeetmenietjes en het was fantastisch om alles te zien groeien en dan te oogsten! Iedere ochtend liep ik naar mijn tuintje toe om te kijken hoever alles al was. Heerlijk was de lucht van de aarde en magisch om te zien hoe allerlei beestjes zoals wormen en vliegjes hun eigen leven leidden in mijn kleine biotoopje. Ieder detail kreeg aandacht. Ik maakte er zelfs een omheining omheen van afgezaagde wilgentakken, prachtig! (Toen dat uit begon te lopen tot een heus wilgenbos in zijn tuin was mijn vader alleen niet zo blij meer 
” />)
Wat een heerlijke herinnering die ik hélemaal vergeten was! Tot de coronacrisis kwam, want wat een zee van tijd ontstond er om onder mijn steen te willen liggen, mijn huis te poetsen en ja……voor het eerst sinds heel lang aandacht aan onze tuin besteden. Iets waar ik eerder de zin niet van in zag werd iets waar ik mijn spanning en frustratie over van alles wat er nu gebeurt in kwijt kan. Al wiedend in de woestenij kwam mijn vader voorbij. Hoe prachtig hij deze tuin 18 jaar geleden voor ons aan had gelegd, met de prachtigste vaste planten, boompjes en struiken. Een kleurenpracht. En nu? Is het dus één grote kluwen geworden van kleefkruid, paardebloemen en iets wat lijkt op Lelietjes van Dale en door de hele tuin een ondergronds netwerk heeft gemaakt. Hier en daar zie ik nog een restje van alle mooie planten……oei. Wat een liefde heeft daar in gezeten. Als ik dit schrijf voel ik het, een mix van dankbaarheid en weemoed over zoveel jaren niet kunnen zien.
Maar nu ben ik blij! In een artikel op internet over Lelietjes van Dale las ik dat deze planten heel krachtig zijn net als paardebloemen en zevenblad etc. en dat je de andere minder krachtige maar wel mooie planten in je tuin moet beschermen door ze aandacht en ruimte te geven en de veel krachtigere planten (onkruid noemen ze dat) toch regelmatig moet wieden.
Dat raakte deze tuindummie recht in mijn hart. Want dit is wat ik met mijn hele leven doe, met mijn relatie en dus met mijn seksleven. Ik ben niet de enige, ik zie het zoveel bij mensen die bij me komen met een relatie die een grote overwoekerde woestenij geworden is. Hoe mooi is het ooit begonnen, hoe hebben we genoten van alles en van elkaar!
We leren niet anders dan dat alles vanzelf gaat, net als ik met mijn tuin en eerder ook in mijn relatie. Hoezo wieden, hoezo aandacht geven aan dat wat mooi is en fijn, verdrietig en moeilijk in de juiste balans? Juist wel doen dus ” />. Wat ben ik nu heerlijk aan het wieden en planten en zaaien! Iedere keer wied ik weer iets nieuws naar boven dat me niet meer dient en plant ik weer iets nieuws in de plaats.
Te laat naar bed? Ik geniet ervan en ga morgen vroeger slapen!
Alweer een poosje niet echt verbonden met mijn partner? Tempeltje maken en gaan zitten met elkaar!
Niet blij met mezelf? Ik doe iets fijns en dans of adem of ik zoek een arm en een luisterend oor!
Is er bij jou of jullie ook wel wat nieuws aan te gaan, te wieden, zaaien en planten? Kijk maar eens rond op mijn site of bel of mail me met je vragen.